Laborategian lan egiteaz nekatuta zegoen jadanik. Ordu asko ematen zituen laborategian geneak aztertzen, ea aleloren batean zer edo zer berezirik aurkitzen zuen. Genetikan espezializatu zen, gehien bat ADN eta ARN- a lantzeko. Paleontologia biologikoa baita egiten zuen. Dinosauro fosil bat zuen, zeinarekin mota askotariko probak egiten zituen, ea dinosauriotaz gehiago jakin zezakeen. Ez zuen askorik lortu baina ez zen errenditu. Genetikan ez zuen askorik lortu, paleontologia biologikoan bezala.

Egun batean, laborategira zihoala, ideia bat otu zitzaion. Dinosauroen munduari dagokionez, ezin ezer aurki zezakeen ADN-a lortu ezin zelako. Baina ideia, horretan bertan zuen gakoa, metodo bat aurkitu zuen, non arrautza bat dinosauro fosil batekin nahasiz, animaliaren ADN-a berpiztu liteke, horrela, zientzian, historiako aurkikuntzarik garrantzitsuenetarikoa izan zen.

Hurrengo egunean, aurkikuntza praktikan jarri, eta dinosaurioei bizitza emateko gai zen. Denbora pasa zen heinean, hainbat dinosauruei bizitzara ekarri zien. Baina letargia horretatik esnatutako dinosauruak kaosa sortuko zuten denborarekin, pasa ziren milioi horietan izan behar zuten eboluzioa egun batzuen jasan baitzuten. Bestiok geldiezinak ziren. Denarekin bukatu zuten, erabateko hondamena izan baino ez zen. Gainera, ugalketa prozesu ugari eman ziren, eta Gozzilak izan zituen baino askoz ume gehiago izan zituzten. Lurraren bukaera zen, armaggedon-a izango balitz bezala. Gizadia garbitu zuen, zientzialaria ez ezik.

Altxatu egin zen. Dena amesgaiztoa izan zen.

Hodei

En la oscuridad del camino, que es la vida, se puede vislumbrar a una sombra, que permanece agazapada por miedo a consumirse. Esa sombra eres tú;un día la luz del amor te cegó, y por fin, te quitaste la máscara que habías llevado durante una eternidad en soledad, y abriste las alas... eres un ángel.

Un ángel que cayó del cielo con el único propósito de ayudar, a almas erradoras de dolor, a almas en pena que vagan sin descanso por el sufrimiento, el dolor, la melancolía...

Te apropiaste del dolor de esas almas, por cada lágrima que se consumía una pluma se te era arrancada, hasta que un día te quedaste sin alas y apareciste a mi lado, con la forma de un hombre de ojos negros que guardan una inmensidad de sufrimiento.

Unos ojos negros que necesitan aquello que en una ocasión les fue arrebatado:amor...

izaskun

BAKARRIZKETA

Besteei laguntzea dut gustuko, batez ere benetan behar duenari. Entzutea gustatzen zait eta gainera ondo ematen zait nahiz eta askotan neroni nire emozioak azaldu ez. Oso enpatikotzat dut nire burua, gainera jendea esan da. Laguntzea da niretzat bizitzaren parte oso inportantea, nahiz eta bizitzan izan ditudan esperientzietan, zeintzuk gehienak txarrak izan diren, jendeaz lehen batean ez konfiatzeak bortxatu nauen; mundu honetan soilik gure itzalean izan baititzakegu. Nitaz gehiago jakin nahi baduzue, nire buruaz beste egitea behin, eta lautan baino gehiagotan egitea pasatu zait burutik, eta geratzen zaizkidanak… baina etorkizunerako ditudan planak galarazi ninduten eta galaraziko didate (oro har, nire buruaz beste egitea pentsatzearen arrazoia estu dago lotuta esperientzia txarrekin: eta esperientzia horiek, nire gaixotasuna sortu didate). Adiskidetasuna da niretzat gauzarik inportanteena. Badakit baita ere, benetako lagunak izan ditzagun, haiengatik edozer egin behar dugula eta noski, bai onetan bai txarretan haiekin elkar izan behar dugu. Natura ere asko gustatzen zait, baina animaliekin ez-ohiko loturak ditudala uste dut. Ez dakit bertute bat ala zigor bat den baina batzuetan burugogorra izan naiteke; nahi ditudan gauzak ahalik eta hoberen utzi arte edota guztiz lortu arte ez ohi naiz errenditzen, nahiz eta hauek askotan ezinezkoak izan. Oso irekia naiz, edonolako pertsonekin egotea baitut gustuko, hauek; emakumeak, gizonak, beltzak, ‘LGBT’, txinatarrak, txiro… izanda. Tabakoari gorroto diot. Alkoholari nazka diot. Drogak gaitzesten ditut. Esneak nazka ematen dit, baita bere usainak ere. Ikasketei dagokienez, zientziak dira gehien gustatzen zaizkidan ikasgaiak; egiatan, medikuntza, albaitaritza, fisika, kimika edo biologia ikasi nahi nukeen hurrenez hurren baina nola lehenengo batxilergoko orrietan “mobida” txarto egin nuen… hemen naukazue. (Sin comentarios!!!!!...)

P.D.: Espero dut nire bizitzaren xehekeria honek gustatu izana, benetan. Eta ez ahantzi Lurra zaintzen; guk egingo ez bagenu, nork egingo luke?? Bizitza dohatsutasunez bizi eta gogora ezazue zirikatua izan nahi ez baduzu, ez gero zu zirikatu!! Eutsi Goiari !!!!!!!!!!!

HODEITXO

EL MUNDO

Que le pasa a este mundo que se esta quedando ciego
Porque no ve a las mujeres que tanto están sufriendo.
Que le pasa a este mundo que se esta quedando sordo
Porque no escucha los llantos producto de tanto daño.
Que le pasa a este mundo que ya no tiene seriedad
No distingue el maquillaje de los golpes de verdad.

Que le pasa a este mundo que ya no entiende los idiomas
Solo sabe expresarse con violencia y patadas.
Que le pasa a este mundo que de golpes esta enfermo
Y poco a poco esta muriendo.

Que le pasa a este mundo que no es mundo ni es nada
Que se daña cada vez que una mujer sale dañada
Y que muere a la vez que ellas mueren amoratadas.
Que le pasa a este mundo, ¡que no le pasa!
Le pasa que si no hay freno
Moriremos desgarad@s en silencio.

TOSCANA

Un inusual día

Era un día normal, como cualquier otro. Yo me levanté, desayuné, me vestí y me fui directamente a trabajar, eso sí, sin antes olvidar comprar el matutino periódico. Llegué veinticinco minutos antes de lo habitual, por lo que no sabía qué hacer. Se me pasó por la cabeza alguna tontería, ya que no reparé en ello. Salí de mi seminario, y me fui a dar una vuelta por la calle hasta que empezase el horario laboral; las 07:15. Era feliz en mi trabajo, ya que trabajaba en lo que me gustaba, que no era otra cosa sino, impartir conocimientos a las nuevas generaciones de jóvenes que se preparaban para ser nuevos ecologistas; pues la asignatura que enseñaba era ecología y ciencias de la tierra y del medio ambiente. No así, no era dar clase lo que más me gustaba, yo prefería saltar directamente a la acción, como miembro de Greenpeace que era, entre otras asociaciones.
También trabajaba en otros grupos a parte de Greenpeace, como lo eran aquellas organizaciones que servían en la lucha contra el hambre, la pobreza, las enfermedades… mis amigos, solían llamarme ‘verdes’, por lo que hacía y/o representaba.
Finalmente, llegó la hora de empezar mi trabajo del día, que por cierto, empezaba una hora antes. El motivo de este cambio de hora era solo para aquel día, ya que tenía que organizar el examen final, con el cual, decidiría que alumnos pasarían y quiénes no. Me lleve una gran decepción, ya que de sesenta y cuatro alumnos, sólo aprobaron dieciocho.
La aventura estaba a punto de empezar, debido a que tras la finalización de las clases universitarias, marcharía a Canadá, para allí luchar junto a los ‘verdes’ canadienses en favor de la naturaleza. Dicha aventura no había más que empezado, pues, lo peor estaría por suceder. Estando por aguas internacionales, nos sucedió algo similar a lo parecido con el Rainbow Warrior, solo que esta vez no sucedió por zonas francesas, ocurrió en aguas del vecino país capitalista, despótico, execrable y ‘fascista’ de Canadá, siendo este Estados Unidos.
Por fortuna, no todos nosotros perecimos en aquel trágico accidente (si así podría catalogarse, ya que fue un ataque anti-ecologista estadounidense), pues los más hábiles de nosotros, nos lanzamos al agua, por cuyo acto… sobreviviríamos.

Hodei

Benetako mundua

Aski da dagoeneko!!!. Ezin jasan dezaket nola jendeak, imajina dezakeguna baino gehiago, nolakoa den. Batzuk ez direnarena egiten dute, bere benetako izaera zein den ez azaltzeko, zeintzuk behartuta ikusten duten beren burua egiteko, eta batzutan "ondo" iruditzen zait, askotan beste erremediorik ez baitute, eta askotan, ondorio hura, bere segurtasunarekin dago lotuta eta are gehiago, bere bizi izan ahal izateko eskubidea bermatzeko, nahiz eta niri hori gustatu ez (pertsona orok dugu libre eta nahi dugun erara bizitzeko eskubidea eta hori ez zaio inori inporta). Aitzitik, badira batzuk, benetan gorrotatzen ditudanak, bere izaera "ezkutatzen" dutenak, baina oso gauza sinplea lortzeko: hipokresia. Horiek, bere buruan beran soilik pentsatzen dute, lehenago haiek, gero haiek eta gero haiek berriro. Odola azido sulfuriko bihurtzen zaidanaren ustean nago beti; horrelakoren bat ikusten dudanean.Azken batean, ezin fida gaitzake dezakegu geure itzalean beran ere, pertsona ona denak edo hobe esanda, pertsona ona dela iruditzen denak, agian ez da horrela. Baliteke bi aurpegiko pertsona izatea, adibidez, agian, 'x' pertsona batek ona dirudiena egiatan maltratadore bat da.
Nire ustez, behintzat, horrela doa mundua... ez badugu besteetan pentsatzen (askotan gure buruan baino lehenago) nola sor genezake mundu on bat, non harmonia erreinatuko zuen! Esan bezala, horrela sortzen da (eta zoritxarrez sortu da) dugun mundua: kaka bat.

Benetan hunkigarria da, XXI. mendearen muinean gosetea, sexismoa, homofobia, arrazismoa, gerrak... existitzea ere!!! dudarik gabe, faxismoa, zinismoa, hipokresia, gezurrak badira nonbait.





Hodei

Siento

¿Qué es lo que siento? Es una pregunta sencilla pero a la vez complicada y tiene mas de una respuesta aunque yo os daré una; siento que no me gusta como soy, siento que me gustaría no haber existido, no haber nacido, ser nada, siento sentir que quiero morirme en algunos momentos, siento que si en esos momentos tuviese una pistola a mi alcance me pegaría un tiro en la cabeza, siento mil modos de suicidios que susurran en mi cabeza, pero lo que de verdad siento es que tengo que aguantar todo eso por la gente que me quiere y quiero, aunque yo sienta todo eso, tengo que guardármelo para no hacerles sentir a ellos lo mismo que yo siento.
Lo siento.

Markel

¿Padre nuestro?

¿Llamarías padre

a aquel que te hace sufrir?

"Padre nuestro"

¿dónde estabas

cuando tus hijas tenían hambre?

¿dónde estabas

cuando tus hijos tenían sed?

¿dónde estabas?tú, sí tú,

Tú que predicas con el amor

y con la paz,con la tolerancia

y el respeto

¿Dónde estabas cuando

tus hijos, gritaban de dolor

pidiendo clemencia mientras

tus súbditos les violaban?

¿Dónde?

por si no lo has entendido,

ya que a emnudo te haces el sordo,

me refiero a a aquellos que

por tu elección llevan los hábitos.

A aquellos que "supuestamente"

son tu representaciónen la Tierra.

A aquellos que piden ayudas

para los pobres mientras

se bañan en oro.

A aquellos que en un momento

tan delicado como un funeral

pasan el cepillo.

Ruines, miserables, depravados,

hipócritas... el vocabulario

se me queda corto..

Si eres mi padre...

¿por qué dejas que maten

a mis hermanos?

¿por qué dejas que sufran?

Si eres mi padre...

prefiero ser huérfana,

desde éste preciso instante,

¡RENIEGO DE TI!

La felicidad de tu vida depende de la calidad de tus pensamientos.

La verdadera libertad comienza en el individuo; en uno mismo.

Para saber decir te quiero, hay que primero saber decir yo: el cual se sustenta en: la necesidad de pensar de vez en cuando en uno mismo para conseguir el equilibrio personal, la necesidad de hacerte valer para que los demás te valoren, la valentía de mostrar tus sentimientos sin juzgar y sin miedo a ser juzgado, de defender cómo es en verdad uno por encima de lo que piensen los demás, la necesidad de ser simplemente feliz sin dar explicaciones a nadie sean cuales sean / fueren las consecuencias.





Hodeitxu

El principio fundamental de la vida es no dejarse abatir ni por los hombres ni por los acontecimientos.

En la prosperidad, nuestros amigos nos conocen, en la adversidad nosotros conocemos a nuestros amigos.

No hay riqueza tan segura como un seguro amigo.

Ayuda a tus semejantes a levantar su carga, pero no a llevarla.

El sueño de ayer es la esperanza de hoy y la realidad de mañana.

Si no se puede lo que se quiere, hay que querer lo que se puede.
Manejar el silencio es más difícil que manejar la palabra.

Para saber hablar es preciso saber escuchar.
El que dice lo que quiere, escucha lo que no quiere.



Hodei

Eta hori, hori ez digu inork ere kenduko.

Gauez, institutuan hamaika istorio txar izan eta gero, benetan erabat jota nagoen une horretan, ezin duzue imajinatu zelako ilusioa egiten didan zuen testuak irakurtzeak. Hitz luze eta labur horietan zehar dagoen indarra, dagoen maitasun kontrolezina, dagoen egia eta tristura, dagoena. Dagoen guzti horrek harrotzen nau hagitz.

Gaizki idazitako esaldi luze eta labur horiek inon ez dagoena
munduan komunikatzen dutelako, sentimenduen usaina laztantzen dutelako, eta batez ere, trostan dabilen zaldi baten gainean montatu garelako... itsu liluratzen ari gara.

Orain dela urte pare bat, nonbait idatzi nuen, idazle apal eta txar naizen aldetik izan nuen gozamenik handiena: hainbat ikaslek "Begien kliskada" antzeztu zutenean izan zela dudarik gabe , niretzat ikaragarria izan zen. Benetan ikaragarria. Azkena izango zela nere buruari baieztatu niola aitortu behar dut ozenki.

Ba ez.

Irakaskuntzak, irakaskuntzarekin gozatzen dugunoi oso, oso une onak ere ematen dizkigu, eta hau, egiten ari garen blog hau, bada horietako bat. Ez gara irtengo telebistan edo irratian, ez gara izango goi mailako idazleak ez, are gutxiago famatuak edo ospetsuak, baina hori bai, hitzen, sentimenduen eta gure askatasunaren bitartez zoriontasunezko armiarmen sare fin honetan kulunkatzen ari gara . Eta hori, hori ez digu inork ere kenduko.

Eskerrik asko

Koldo Lekunberri, irakaslea edo.

...Brindemos!!...=D

¡Brindemos!

Por las personas que inventaron la fórmula de la Coca-Cola,

por el pastel de los domingos de tu abuela,

por aquel que dijo que la Tierra era una bola.

¡Brindemos!

Por las nuevas generaciones,

por el tío que se emborracha en las bodas,

y por las lágrimas que derramaste por escuchar canciones.

¡Brindemos!

Por las peleas entre hermanos,

por los padres que dicen "colegui" para sentirse modernos,

por Eduardo y sus metalicas manos.

¡Brindemos!

Por el día que transnochaste hasta que te comieras las judías,

por los partidos ganados en el futbolín,

por los saludos en los papos de nuestras tías.

¡Brindemos!

Por la década de los 80 y sus hombreras,

por los chistes malos que aguantaste de tu jefe,

por lo fe@ que tu eras.

Y por último, ¡Brindemos!

Cuando asegurabas que Walt Disney estaba congelado,

por el día de tu comunión cuando te atragantaste con las hostia sagrada,

cuando tu novio te prestó la chaqueta y él se quedó helado.

El sentido de la vida...son aquellas pequeñas cosas que a uno le hacen sentir especial.

Gracias por vivir la vida.

Laura...

Betiko

Ekainak 30.

Gaur nire urtebetetzea da, 23 urte betetzen ditut zehatz-mehatz. Lehen Bilbon bizi nintzen, gero Gasteizera joan nintzen Artearen Historiako ikasketak egitera, eta azkenik nire herrira ekarri naute.

Gauza ilunak ikusten den mundu batean bizi naiz. Mundu itsusia. Txarto usaintzen du, asko benetan, hiru hilabeteko gorpu bat bezala.

Nire urtebetetzea zenez gero, nirekin zeuden guztiei gonbidatu nien, baina presentzia arraroa susmatu genuen. Leku guztietatik egon ginen begiratzen, eta han ikusi genuen. Mutil bat zen, altua eta ile beltzarana zuena. Ez dakit zergatik, baina bere itxura lagun baten antza zuen. Mutilak biratu egin zen eta ni ikustean bere aurpegia aldatu egin zen. Korrika hasi zen nigana.

- Jone, Jone!!!

Ezin nuen sinetsi. Orkatz zen, Gehien maite izan dudan mutila.

- Jone! Azkenean topatu zaitut. Hemen jende asko dago!

- Ba, ba... baina Orkatz. Zer egiten duzu hemen?

- Jone, zurekin egon nahi nuen, hitz egin, besarkatu...

Ezin nuen sinetsi, benetan.

- Hona etorri naiz, maite zaitudala esatera, eta zugatik edozein gauza egingo nukeela.

- Orkatz... Benetan harrituta nago, ez dakit zer esan.

- Jone. Nire bizitzan zu ez egoteak, barrutik hiltzen nau eta joan zinen egunetik zutaz pentsatzen nuen minutu bakoitzean. Nire bizitza ez zeukan zentzurik zu gabe.

Hori esatean, nire bihotzak azkartu egin zen, eta nire burutik pasatu zitzaidan bakarra besoekin inguratzea izan zen. Horrela denbora pasatuko nuen, nire besoetan sentitzen eta berak usaintzen, benetan atsegina izan zela.

Eskutik hartu ninduen eta nire hilobira sartu ginen.

Jone Alonso

Eguneroko bizitza

Egunero altxatzen naiz pentsatzen guztia amets bat izan dela, amets gaizto bat bakarrik. Baina gero alboetara begiratzean eta ez zaitudanean ikusten konturatzen naiz guztia egia izan dela.
Denbora pasatu egiten da, baina oraindik ezin dut sinetsi. Ezin dut sinetsi ez zaitudala berriro ikusiko ezta zure ahotsa entzungo...
Egunero errudun sentitzen naiz, errudun ezin izan nizulako lagundu, egin ahal izan nuen bakarra egunero ospitalera joatea zu pixka bat animatzera.
Zortzi hilabete pasatu dira joan zinenetik eta ez dakit zergatik, agian azterketen presioagatik ere, inoiz baino txartoago sentitzen naiz. Suposatzen dut azterketak amaitzean animatuagoa egongo naizela, baina ez askoz hobeago.
Jendea hori esaten du, denborarekin pasatzen dela, pixkanaka hobeto sentitzen zarela...


Itziar

NiRe pRiNtZe mAiTeArEnTzAt

Kaixo laztantxo:

Hitz batzuk esan behar dizkizut, horregatik ari naiz gutun hau idazten. Zurekin egotea eguneko gauzarik onena da, zurekin denbora gelditzen da, baina bizkor dabil aldi berean. Zure irrifarra pizten nau, eta zure eskuek behar dudan beroa eta maitasuna eskeintzen didate. Zu gabe biluzik sentitzen naiz, eta gainera nire bizitza ez luke zentzu berdinik izango.

Beno maitia, orain agurtu beharra daukat, baina oraingoan betiko. Gaixorik nago, gaixotasun larria daukat. Hiltzen ari naiz. Barkaidazu lehenago ez esateagatik benetan, baina ez neukan indarrik ezta gogorik ere. Ez nuen nahi zu kezkatzerik. Nire azken momentuak zure alboan zorionez pasatzea nahi nuen, eta zoriontsu egin nauzu. Orain ospitaletik idazten ari naiz. Eskutitz hau zure eskuetan heltzerakoan dagoeneko ni zeruan izango naiz. Nire betiko itxurarekin geratzea nahi nuen horregatik erabaki dut horrela gauzak egitea eta berriz ere barkamena eskatzen dizut. Ulertzen dut ez dela batere erreza izango hau, baina ala ere zoriontsu izan zaitez, ni zoriontsu joango naiz eta.

Eskerrik asko bizirik sentierazteagatik.

Betiko maite izango zaituen...

-HAIZEA-

ORACIÓN
Padre nuestro, de todos nosotros,
de los pobres, de los sin techo,
de los marginados y de los desprotegidos
de los desheredados y de los dueños de la miseria,
de los que te siguen y de los que en ti, ya no creemos.

Baja de los cielos, pues aquí está el infierno,
baja de tu trono, pues aquí hay guerras, hambre, injusticias.
No hace flata que seas uno y trino,
con uno solo que tenga ganas de ayudar, nos bastaría.

¿Cuál es tu reino?
¿El vaticano?
¿la banca?
¿la alta política?

Nuestro reino es Nigeria,
Etiopia, Colombia, Hiroshima.
El pan nuestro de cada día son las violaciones,
la violencia de género, la pederastia,
las dictaduras, el cambio climático.

En la tentación caigo a diario,
No hay mañana en la que no esté tentado
de crear a un Dios humilde, justo.
Un Dios que esté en la Tierra,
en los valles, los ríos,
un Dios que viva en la lluvia,
que viaje a través del viento
y acaricie nuestra alma...

Un Dios de los tristes,
de los homosexuales.
Un Dios más humano...
Un Dios que no castigue,
que enseñe.
Un Dios que no amenace,
que proteja.
Que si me caigo,
me levante.
Que si me pierdo,
me tienda su mano.
Un Dios que si yerro,
no me culpe.
Y que si dudo, me entienda.
Pues para eso me dotó de inteligencia,
para dudar de todo.

Padre nuestro, de todos nosotros,
¿por qué nos has olvidado?
Padre nuestro, ciego, sordo y desocupado.
¿por qué nos has abandonado?

La cantata del diablo

izaskun

GAUEKO AMETSAK

Dena beltz dago. Buruan soilik entzuten ditut nire bihotzeko taupadak, beste guztia isilean dago… eta nik isiltasunaren ondoan, odolez bustita. Ez dut ezer sentitzen eta ez dut ezer gogoratzen. Nire oroimena gaueko laino bezala dago, nahasia. errepidetik nabil norabidea ez jakinda eta barruan erantzun bat bilatzen. Ez dut erantzunik jasotzen; urdurik jartzen ari naiz, berandu da eta etxera bueltatzeko beharra daukat; nire zain egongo dira eta. Oroimena berreskuratzeko nahian buruari bueltak eta bueltak ematen diot bidaia egiten dudan bitartean. 20 minutu errepidetik ibiltzen egon eta gero zuhaitz baten adarra lurrean ikusi dut. Irudi horrek nire oroimena piztu egin du.
Altzatu naizenean egun berezia izando zela pentzatu dut, bizitza osoan gogoratuko nuen eguna; eta bai, gogoratuko dut egun hau beti baina ez ni pentsatzen nuen arrazoiengatik.



Datorren astean nire lagun minena ezkonduko da, Porfin! Eta gauean bere ezkondu aurreko agur-afaria ospatu diogu. Xehestasun guztiak nik egin ditut, beno baita beste lagunen laguntzarekin. Denok jatetxean 8:30 egon behar ginen; Bostak elkartu gara bertan 8:45tan. Afaria hartu eta gero kotxeak hartu ditugu eta poligono batean dagoen “disko-estriptis” batera joan gara guztiak. Bertan zeuden Gazte guztiak, ikusi digutenean, aurpegi arraroekin begira digute; aurpegi horiek ikustea ez zait batere gustatu, humore txarra jartzen zait eta. Behin barruan egonda eta 4 txupito hartuta berriro jarri naiz festa humorearekin, hau da humore onarekin. “Disko-estriptisera” joaten diren neska gazteek badute ormonak nahiko alteratuak; eta nirekin 4 edo 6 neskak ligatu nahi izan dute. Benetan neska guapoak izan direla nigan etorri direnak.

Gaueko 4 zirela eta autoa hartu eta etxeko bidaia hartu dut. Errepidean ibiltzen bazegoen neska bat, “disko-estriptiseko” neska dotore bat; autoa bere ondoan geldi egin dut eta eskaini diot nirekin etortzea, hirira eramateko; zuk baietz esan didazu. 5 minutu zurekin autoan egon eta gero ikusi dut mendira ekarri digun desbioa eta pentsatu gabe desbioa hartu dut. Hori da gaur egin dudan guztia; oraindik behintzat



-Zergatik kontatzen didazu hori guztia?
-hobeto ezagutzeko bion artean maitea; Eta zuri jakinarazteko benetan egun garrantzitsua izan dela.
- Bale, primeran pozten naiz baina ze demontre egiten dugu hemen?
-zuk zer uste duzu polite? Gaua ondo amaitu beharko dugu ezta?? Biok elkarrekin.
-mesedez eraman iezadazu etxera.
-bai, bai, ez kezkatu, etxera eramango zaitut, baina lehenik eta behin ondo pasatuko dugu elkarrekin ezta?
-nola ondo pasatu?? – urdurik galdetu nion
-bai badakizu…. – gona altxatzen zuen bitartean





Orduan, kotxeko atea zabaldu eta gero hortik txistu bizian atera naiz atzerantz begiak bueltatu barik, baina 3 minutu korrika egon eta gero nire sorbaldan esku zorrotz bat nabari egin dut. Momentu artan nire bizitza amaituko zela sentitu dut. Ala izan da. Bortxatzearekin ez du nahikorik izan eta bertan zegoen zuhaitz adar batekin kolpeak eta kolpeak ematen hasi dit; ezer sentitu dudan arte; soilik nire bihotzeko taupadak.

Orain bai gogoratzen dudala bustitzen nauen odola nirea dela, eta ez beste inorena. Gaur egun berezia zen, 18 urte bete ditut eta esaten dutenez egun hau betirako gogoratzen duzu. Dudarik gabe gogoratuko dudala.

Goizeko 8ak dira eta nire etxeko atetik sartzen ari naiz; oso nekatuta nago, gaua luzea izan da eta. Zorionez gurasoak lo daude ohean, behar dudan azken gauza haien galderak dira, ez nago prest horri aurre egiteko. Momentua aprobetxatzen, dutxa bat hartu dut lasaitzeko. Irten bezain laster arropa guztia garbigailua sartu dut. Bitartean ama altxatu egin da, bi musu emanda sukaldera joan da gosaria prestatzera; bitartean telebista sukaldean jarri dut eta elkarrekin Teleberri ikusi dugu.
Lasaiago nago ama hurbil dagoelako, baina bat-batean telebistan esan dute poligono batetik hurbil gizon bat hilda aurkitu dutela. Entzun dudanean oso urduri jarri nahiz, eta Poliki-poliki burua bueltatu dut telebista ikusteko. Bertan, gizon baten argazkia zegoen, hil den gizonaren aurpegia, baita niri bortxatu didan gizonaren aurpegia…

“To be continued...”

TOSCANA

zu barik hobe hil

Me tiro,no me tiro....Hauek ziren Amaiak buruan zituen hitz bakarrak.
2 aste lehenago:

-Markel!kotxea utzi!-esan zion Amaiak

-Ezetz!-oihukatu zion Markelek

Amaiak 17 urte ditu eta guztioak dakigun moduan 17 urterekin kotxeko karneta eskurazteko 18 urte izan behar ditu.Markel 20 urte ditu eta 18 urte bete zituen egunean kotxeko karneta lortu zuen.Amaia eta Markel bi urte daramatzate elkarrekin irteten.Amaiak Markelekin hasi zenean kotxearekin ibiltzen hasi zen.Azken honek egunero praktika moduko klaseak ematen zizkion Amaiari.Denbora pasa ahala Amaiak esk gehiago hartu zuen kotxearekin.Hasieran distantzia gutxiko tarteetan bakarrik gidatzen zuen baina gero eta konfiantza gehiago lortuz diztantziak handituz joan ziren.Fruiztik Arrietara,Fruiztik Gernikara..Urteak pasa ziren eta Amaia gidari ona zela esan genezake.Amaia eta Markel Bilbokoak ziren baian sarritan Markelen herrira joaten ziren eguna igarotzera.Udako egun gehienetan bezala Markelen herrira joango ziren bertan bazkaltzeko, baina egun normala zirudiena Amaiaren egun txarrena izan zen.Amaiak Markeleri kotxea eskatu zion Bilbotik Fruizera joateko.Markelek ezetz esan zion baian Amaia behingoz isiltzeko beste batzuetan bezala kotxea utzi zion.Amaiak normaltasunez kotxea hartu eta Santo Domingo errepidetik zihoala bizitza guztiz aldatu ziona gertatu zen.Errepideko beste aldera begiratu gabe igaro zen eta zorritxarrez oso azkar zihoan BMW batekin talka egin zuen.Markelen kotxea berarekin batera erdibitu ziren.Markel momentuan hil zen.Amaia ospitalera eraman zuten naiko zaurituta.Ospitalera heldu zenean koman sartu zen.Medikuek ez zuten zer ematen bere bizitzagatik baina azkenean denon poztazunerako esnatu zen.

-Markel!Markel!-Hori izan zen Amaiak galdetu zuen gauza bakarra.

Medikuek hasieran Markeleri zer gertatu zitzaiona ez esatea pentsatu zuten, Amaiaren osasuna txarrera ez joateko.Egunak pasa ziren eta Amaiaren hitzak berdinak izaten jarraitu zuten;MarkelMedikuek Amaiaren osasu onera joatean gertatutako guztia azaldu zioten.Amaiak ezin zuen sinetzi, dena bere erruagatik gertatu zela zihoen.Amaiaren argi bakarra Markel zen eta Markel barik dena beltz ikusten zuen.Amaia bi aste ospitalean egon ondoren etxera bidali zuten.Etxera heldu zenean, dena Markelekin lotzen zuen;ohea,argazkiak,musika...Ezin zuen gehiago Markelekin egon nahi zuen eta hori lortzeko gauza bakarra bere buruaz beste egitea zen.Bere egongelako kaxoia zabaldu eta bertan zegoen kuadernoan idazten hasi zen.Bertan amarentzako ezkutitz bat idatzi zuen egingo zuenaren zergaitiak azaltzeko.Ez zuen birritan pentsatu, eskutitza sukaldeko mahian utzi eta lehiorako bidean joan zen.Momentu hoietan aukerarik egokiena zela pentsatzen zuen baina lehiora hulbiltzen hasi zenean beldurtuz joan zen.Lehiora heldu eta indarrez zabaldu zuen, bertan zutunik zegoelarik bere aukera egokiena zen ala ez pentzatzen hasi zen.Honekin batera Markelekin igarotako momentu ederrenak buruan bueltakan zituen eta hau izan zen indarrak eman ziona zer egin behar zuen jakiteko.Amaiak konturatu zen Markelekin ez bizitzeko nahiago zuela hil eta horregatik pentsatu barik arnasa hartu eta lehiotik bota zen.


AMAIA RIBAS

Egun "ona"

Alfredo Gomez dut izena eta 43 urte ditut. Ez daukat ez emazterik, ez semerik, ez txakurrik, ez ezer… Baina lasai “bizi” naiz ala ere. 7:15etan altxatu naiz ohetik, nire gorputz guztia tona bat pisatzen zuela iruditzen zitzaidan eta Sandra, nire emaztea, Zazpiren janaria jartzeko esan zidan. Baina, Mireni, nire alabari, esan diot egiteko bere txakurra da eta.
Atzo juerga izugarria izan nuen eta gaur lanera… Burua bueltak ematen zizkidan eta botaka egin nahi nuela sentitzen nuen. Eskaileretatik behera joaterakoan, txirrist egin eta goitik behera jausi nintzen… Ze ostia! Kauen Dios! Buruan kolpe ikaragarria eman nuen. Baina lurretik altxatu eta mina desagertu egin. Berandu nenbilen eta txaketa hartu eta enpresara joan nintzen korriketan.
Lanean nengoen, eta normalean beti daude niri deika eta artxiboekin eta abar, baina gaur, ez dut batere lanik izan, egun zoragarria. Bakarrik Egon naiz egun osoan nire despatsoan eta arratsaldeko zortziak zirela, konturatu egin naiz ez dudala ezer jan, baina ez neukan goserik. Egun lasaia izan da.
Etxera bueltatzeko ordua zela, kalera joan eta etxera ailegatzean, polizia han zegoen. korriketan joan naiz baina inor ez dit ezer esan. Etxera sartu eta eskaileretan nire gorpua ikusi nuen..


Markel

Arima

Gaur altxatu naizenean azala nire ohean itsatsita gelditu da. Gosaldu dut eta ICE-rako bidean hanka bat trabatuta gelditu zait estoldan, eta hantxe gelditu da. Saltoka joan nahiz hanka bategaz. Azterketa neukan eta irakurtzerakoan burmuina belarritik atera zait. Txuri gelditu naiz, ez nekien zer idatzi. Total, zakarrontzira bota dut (burmuina). Klaseak bukatu eta egun zoragarria egiten zuela ohartu naiz eta eguzkira begiratzean, nire begiek sua hartu dute. Begirik gabe etxera ailegatu naiz, saltoka ere noski hanka bategaz. Bokata preparatu , eta hortzak eta aho guztia bokatan bertan geratu zaizkit. Ze arraio! Ordenagailuan jarri, MSN-ean sartu eta idazten nenbilela bi bezoak jausi zaizkit gorputzetik. Bueno, ba entrenamendura joanda beste hanka airetik atera da ostikada baten erruz. Han ikusi behar zenidan niri gorputza eta buruarekin bakarrik etxera joanda. Etxean bat-batean burua eta gorputza erori zait. Ze koño!
Han gelditu naiz, biluzik…

Markel

BENETAKO MUNDUA

Amorrua sentitzen dut kaletik noanean eta bikote bat ikustean, mutilak errespetua galtzen diola neskari; amorrua ematen dit telebistan entzuten dudanean bere bikotea jipoitu eta gero, bi egun pasa direnean komisariatik atera dela entzuteak... Horren aurrean zer egiten dugu?? Beste alde batera begiratu. Urtean zehar hainbat emakume hitzen dituzte tratu txarrak direla eta; hori ekiditzeko ez dugu ezer egiten, eta gainera, txarrena da, emakume bat tratu txarrengandik hiltzen dutenean, askotan, normaltzat hartzen dugula. Hori da hain zuzen ere egiten duguna ( EZER ) gure aurrean arazo bat dugunean; horrelako arazo ugari daude mundu honetan baina badirudi onartu nahi ez ditugula.

Umeekin ere jolastu egiten dute.

Zenbatetan entzun dugu umeak trafikatzen dituztela edo umeak erabiltzen dituztela haien burua berotzeko edo larrua jotzeko?? Hori normala al da?? Umeak dira, eta ume bezala haien umeen bizitza bizi behar dute eta ez horrelako gauzak. Gauza hauekin, haien bizitza izorratzen baitute bizitza osorako.

Bai, hau da benetako mundua, baina gauza gehiago daude.

Zenbat pertsona arriskatu behar dute haien bizia, bizitza berri bat hasteko?? Pateran datozen beltzengatik ari naiz. Gehienak ( eszepzioak daude, leku guztietan bezala ) bizitza berri bat hasteko asmoz etortzen dira, lanpostu bat aurkitzeko asmoz eta dirua lortzeko. Gibraltarreko itsasartea zeharkatzeko hainbat diru ordaindu behar dute eta diru hori urte askotako dirua da. Batzuk bizirik heltzen dira, beste batzuk ez, gainera, askotan, bizirik heltzen direnak Afrikara berriro bidaltzen dituzte legela ez baita.

Ez da bidezkoa. Batzuk hainbeste eta beste batzuk hain gutxi.

Dirua da beste arazo larri bat. Diruagatik hainbat pertsona elkar hiltzen baitute. " Hau ez da zurea, nirea baizik" eta horregaitik PUM!!.

Hauek dira BENETAKO MUNDUAN gertatzen ari diren arazo batzuen adibideak.

Gezurra dirudi 21. mendean egotea.

Beste arazo tonto batzuengandik burua jatea ez du merezi; hauek baitira, nire ustez, desagertu behar diren arazoak.

"Gustatuko litzaidake bihar goizean altxatzea eta arazo hauek guztiak desagertuta egotea..."

ANE

Ibone

MAITE ZAITUT!

Hain gozoa, hain polita, hain atzegina...

Eta hori guztiak, errgina batean bihurtzen zaitu eta era berean nire bihotzeko jabea.
Inor ez daki zenbat maite zaitudan eta sentitzen dudan guztia hain da gogorra...harria bezala.

Zure ilea,espainiak, zure gorputza...azken finean zu goitik behera, airearen erritmoan mugitzen zaretenean,pozik jartzen naiz eta zurekin egoteko izugarrizko gogoak sartzen zaizkit.
Orduan, zenbat maite nauzun konturatzen naiz, zure bihotzak distiratzen hasten delako.

Baina negar egiten dut, ez zaitudalako galdu nahi.
Beldurra. Beldurra amaierari,hondamenari, agur esateari... Beldurra, zure musu goxoak hiltzeari eta besarkada horiek desagertzeari.

Nire buruan, amets bat zegoen... errealitate bihurtu den ametsa.
Gure maitasuna ez dut sakrifikatu nahi, ez zaitut hurrun sentitu nahi. Ez ditut zure malkoak nire ohean aurkitu nahi, ez dut amets hau pasatzen ikusi nahi.

Hau nire desioa da, zurekin bizitzea eta nire bizitza osoa zurekin egotea, etorkizunari begiratzean beldur ez izatea, guztia ondo aterako dela jakitea.

Maite izan zaitudala badakit, maite zaitudala badakit, eta maiteko zaitudala ere badakit.

Hau, ez da garrantsitzuena.
Garrantsitzuena, nire maitasuna erakustea da, eta hori da egingo dudana.

Bizi izandako momentu guztietaz oroitzen naiz. Azaroaren 9 batean oroitzen naiz, dena hasten den egunea eta ezer ez amaitzen den eguna.

ESKERRIK-ASKO HOR EGOTEAGAITIK, MAITASUNA EMATEAGAITIK, HORRELAKOA IZATEAGAITIK...!

MAITE ZAITUT!!!!!!!!!!!!!!






Ibone

Abrázame...!

Abrázame y no me digas nada sólo abrázame
Me basta tu mirada para comprender que tú te irás...
Abrázame como si fuera ahora la primera vez
como si me quisieras hoy igual que ayer... abrázame...
Si tú te vas te olvidarás que un día hace tiempo ya
cuando éramos aún niños me empezaste a amar
y yo te di mi vida, si te vas...
Si tú te vas ya nada será nuestro tú te llevarás
en un sólo momento una eternidad
me quedaré sin nada si te vas...
Abrázame
y no me digas nada sólo
abrázame
no quiero que te vayas pero se muy bien que tú te irás
Abrázame como si fuera ahora la primera vez
como si me quisieras hoy igual que ayer...
abrázame...
Si tú te vas me quedará el silencio para conversar
La sombra de tu cuerpo y la soledad
serán mis compañeras si te vas...
si tú te vas se irá contigo el tiempo y mi mejor edad te seguiré
queriendo cada día más
esperaré a que vuelvas si te vas...



IBONE

Pablo Neruda

TXANPONAREN BESTALDEA

Nitan sinesten dutenek gorrotatzen naute...zergatik? Mundua hobea da ni agertu nintzenetik. Seguru nire izena entzun duzula noizbait. Nire izena Pandora da.
Kutxa bat irekitzeagatik gogoratzen naute. Arazoa da mitoetan ez dela nire iritzia isladatu.
Kutxa hori, guztiok dakigun kutxa, apropos ireki nuen... bai, gorrotoa, tristura, gudak, gosea... hori guztia gordetzen zuen kutxa zabaldu nuen.
Seguruenik oraintxe bertan gehiago gorrotatzen nauzu, baina, mesedez, utzidazu nire arrazoiak azaltzen...
Hogeita bost urte nituen kutxa eman zidatenean, baina ez nuen zabaldu jakinguragatik, gertatuko zena primeran banekien.
Imajina ezazu momentu batez, mundu bat gauza txarrik gabe... bakarrik bizitza, bakarrik irribarreak... guztia "ona" zen... baina ez genuen kontuan hartzen egunero genuena. Gauza txarrik gabe ez dugulako gauza onak ikusten...
Horregatik egin nuen, telebista ikusten duzunean, gorroto guztiarekin isladatuta irudietan... tristura sentitzeaz aparte, ez al zara pozten, oraindik bizitzen duzulako?
Kontuan hartu hemendik aurrera, mesedez, gauza txar bat gertatzen zaizunean, beti alde ona daukala.

izaskun

Munduko lekurik baketsuena

Hemen oso gustura nago,
bi bihotzen erritmoa, erlaxatzen nau.


Denbora gelditzea gustatuko litzaidake,
baina ondo dakit, ezinezkoa dela.

Kanpoan bakea ez da existitzen,
sufrimendua, gorrotoa, gerra, mesfidantza.

Orainaldia bizi behar dut, biluzik, ile barik, makurtuta, buztita...baina babestuta sentitzen naiz.

Pena bat da, kanpoko bizitzara pasatzea eta esperientzia hauek ahaztea.

Horregatik esan beharra dut,munduan ez dagoela leku baketsuenik,amaren sabelean egotea baino.

...Laura...

EZUSTEKO ARAZOA

Bidaia bat egitera joan ginen lagun batzuk eta nik. Bidaiatxo hori, ikasketa bidaia zen hain zuzen. Txarto sentitu nintzen bidaian, gaitz naturalak zirela medio: atzo hilekoa etorri zitzaidan. Ikasketa bidai hura egiteko hainbat proposamen sortu ziren, baina eztabaidatsuenak Oslo, Stokholmo, Cophenague, Reykjavik eta Oswiecim izan ziren. Azkenean hautagai gisa Oswiecim izan zen, Auschwitz izenarekin hobeago ezagutzen dena. Donostiatik Hondarribira joan ginen han, hegazkina hartzeko eta behin, transbordo guztiak eginda, zazpi ordu eman genituen hirira heltzeko, beraz, nekatuak geundenez, heldu bezain pronto,hotelera abiatu ginen atseden hartzeko. Geratzen zen eguna hiriak pixka bat ikusteko erabili genuen, gero afaldu eta oheetara joan ginen guztiok. Hurrengo egunean goiz irten ginen kontzentrazio-esparruak ikusteko asmoz. Kontzentrazio-esparruan sartu ginenean izugarrizko zirrara sentitu nuen, baina ez bakarrik zirrara, bisitaldiko denbora guztian negarrez pasa nuen. Bidaian, klaseko mutil batekin egon nintzen denbora guztian, nire mutil-laguna baitzen.
Hotelera heldu ginenerako oso hunkituta nengoen, lagun asko bezalaxe. Etorri zitzaigun egun berrian, triste jaiki nintzen atzokoa zela eta. Kalera irten nintzen eta paseo bat ematen nengoela, nire lagunik onena, zeina homosexuala zen, mutil batekin ikusi nuen elkarri ferekatzen eta musukatzen, beraz, izugarri pozik nengoelarik, zoriontzera joan nintzaion baina konpreni ezin nezakeen gauza gertatu zitzaidan, Aierti hurbiltzen nintzaion heinean, musukatzen eta ferekatzen zegoen mutila, Liher zen, nire mutil-laguna. Negarrez hasi nintzen. Korrika jarri eta tiro bat entzun nuen.
Polizia batek Aiert tirokatu zuen. Zorionekoa nik, pentsatu nuen, argazki kamera bat neramalako, zeinarekin poliziari argazki bat atera nion. Argazkiari zoom-a jarri nuen eta polizia Gestapokoa zirudien. Poliziak lekutik alde egin zuen eta nik nire lagunik onenaren ondora joan nintzen, lurrean hil zorian zegoela; hil zorian. Liher, zuritan gelditu zela iruditu zitzaidan, mutil batekin musukatzen ikusi nuela zekielako.
Poliziak tirokatzearen arrazoia, haien homosexualitatea zen. Liherrek ziztu bizian deitu zuen anbulantzia bat, ospitalera eraman zezan. Alferrikakoa izan zen. Anbulantzia heldu baino segundo batzuk lehenago, Aiert, Liher eta bion besoetan hil zitzaigun.Nire lagunik onena hil zuten, eta gainera heriotza, nire besoetan jazo zen. Heriotza zela eta, Donostiara bueltatu ginen eta aste bete geroago, Aierten gorpua bidali ziguten, gurasoei. Ez zeuden seme baten heriotza bereganatzeko prest. Gipuzkoa, Euskal Herria osoa, dolumin mezu bat jaurti zuen, euskaldun guztion doluminak eskura genitzan.
Aierten gorpua eskuratu genuenean, ehorzketa Donostian egin genion. Ordutik aurrera, Liher "armairutik kanpo" bizi zen, nire baldintzarik gabeko laguntzarekin, baina dena den, jende askoren irainen eta mehatxuen eraginez, bere mutilarekin bizimodu "gay" bat egiteagatik (putasemeak haiek homofoboak) bere buruaz beste egin zuen.Azkenean, neuk ere, nire lagunik onena erail izanagatik eta nire "mutil-laguna" buruaz beste izanagatik, errepidetik kotxe bat zetorrela errepidera bota nintzen, nire buruaz beste egiteko xedez. Ez nuen lortu. Ospitaletik atera nintzenean, orduan bai, ospitaleko azken solairura igo, bota eta dena bukatu egin zitzaidan, nire problema guztiekin bukatu nuen.




Hodei

Nolakoa da bizitza?
ezinezkoa jakitea
gehiegi pentsatzen baduzu
hasiko da zoramena.

Hobeto egunero zoriontsu izan
eta biharko egunean pentsatzerakoan
gaur baino hobea izango dela
sinestu, zihurrenik horrelakoa izango da.

Amaitzeko, beti kontuan izan,
gauza txar guztiak
alde ona daukatela.

izaskun

Miren bat

Mendiri deitu nahi izan nion, gertatutako norbaiti kontatu behar nion eta. Erabat urduri nengoen. Noraezean, erdi zoratuta egongelarako bidea hartu nuen, "Mendiri deituko diot" esan nion nere buruari "Mendiri dena kontatuko diot". Instant horretan telefonoa. Telefonoak jo zuen. telefonoaren soinu kamutsa entzun nuen.

-Bai, bai, nor da? nor da?
-Irene, Miren naiz, ikasteaz asper asper eginda nengoela aireatzeko ibiltzera irten naizela, eta hori, ez larritu kalean nago, zu zelan? Zure hitzetan, zure tonoan....zer gertatzen zaizu?
- Ezer ere ez, gelara joan naiz eta inor ikusi ez dudanez kezkatu naiz, tira, tira, etorri goiz, gero arte... biok ala biok hitz egin behar dugu serio, oso serio, benga, gero arte.

Berriro komunera bueltatu nintzen...

LOS SUEÑOS
Existe un mundo
más allá de la conciencia
en el cuál no dudo
en hacer lo que quiera.

No importa tu imagen
o cómo hayas llegado,
tan sólo importa el mensaje
que en el viaje hayas captado.

Ni por un instante podía creer
que hubiera en el universo un lugar
en el cuál el conocimiento
fuera sinónimo de igualdad.

En este mundo
yo soy la dueña
mas no ordeno nada
ni nadie me manda.

Simplemente disfruta
porque has encontrado
el paraíso terrenal
donde lo imposible da igual.

Depende de cómo seas,
así tu sitio cambiará
montaña o playa,
biblioteca o mural.

Mi edén es un santuario
donde mandan los libros
pues ellos son objetos
que dan absolutamente todo.

No piden nada a cambio,
tan sólo que recuerdes,
que tienen alma viva
y que contigo la comparten
en el instante en que te sumerjes
en sus páginas inalcanzables.

izaskun

Kokoteraino nago ondo bukatzen diren istoriotaz. Benetako bizitza ez da horrelakoa, baina, hala eta guztiz ere, gizarteak esaten digu zoriontsu izan behar garela. Baina nire ustez, zoriontasuna egia bezalakoa da... eskuratzeko ezinezkoa... Horretaz gain, argi utzi nahi dut zoriontasuna pozaren goreneko maila izan daitekeela. Ondoren, kurtso hasieran idatzitako testu bat daukazue, espero dut zuen gustoko izatea...
Dudarik gabe, sentitzen dudana azaltzeko zaila da. Ez dut ulertzen zin baten esanahia. Adizkidetasunaren hitz bera zentzua galdu du niretzat momentu honetan. Benetako galdera da, jarraitzea merezi du?
Noski baietz, behin eta berriro saiatu behar gara, gaizki pasatu ahal dugula pentsatu barik. Benetan nahi duguna lortzen ahalegindu. Ez badugu lortzen, ez dugu ezta segundu batean ere pentsatu behar ekintza horretan eman dugun denbora, baizik eta zein ondo sentitu garen muga hori eskuratzeko itxaropena geneukanean.
Ez duzu ezta segundu bakar bat itxaron behar. Altxa zaitez eta pentsatu zer den benetan desiratzen duzuna, aurrera begiratu segurtasunarekin , ibiltzearzauden bide horri, begira iezaiozu zu zeuk sortzen duzun bide horri, momentu bakarrak eta ahaztezinak bizitzera eramango zaituen bidea, horregatik, goza ezazu.
Bizi zoriontsu izan. Ez gelditu iraganean, ezta errakuntzetan. Sinpleki, okerdura horiek berriro ez errepikatzen saia zaitez eta oraindik geratzen zaizun bizitza gozatzea saiatu. Inoiz ez duzulako pentsatuko orain pentsatzen duzun modura, eta ez duzulako semtituko orain sentitzen duzuna, inoiz ez zarelako egongo orain zauden moduan; segundu baten guztia, guzti-guztia alda daitekeelako...
BIZI

izaskun

"Amor envenenado con tus besos,
besos que buscaban mi silencio,
silencios que adornaban tus te quiero,
queriendo que te alejes de mi cuerpo,
cuerpo que marcaste con tus manos,
manos que aprisionan estos sueños,
sueño que te alejas de mi vida,
vida que llenaste de mentiras,
mentiras que arrinconan mi alegría,
alegría la que siento yo dormida
porque dormida no me duelen tus caricias,
caricias que acabaron con mi vida"

Toscana