zu barik hobe hil

Me tiro,no me tiro....Hauek ziren Amaiak buruan zituen hitz bakarrak.
2 aste lehenago:

-Markel!kotxea utzi!-esan zion Amaiak

-Ezetz!-oihukatu zion Markelek

Amaiak 17 urte ditu eta guztioak dakigun moduan 17 urterekin kotxeko karneta eskurazteko 18 urte izan behar ditu.Markel 20 urte ditu eta 18 urte bete zituen egunean kotxeko karneta lortu zuen.Amaia eta Markel bi urte daramatzate elkarrekin irteten.Amaiak Markelekin hasi zenean kotxearekin ibiltzen hasi zen.Azken honek egunero praktika moduko klaseak ematen zizkion Amaiari.Denbora pasa ahala Amaiak esk gehiago hartu zuen kotxearekin.Hasieran distantzia gutxiko tarteetan bakarrik gidatzen zuen baina gero eta konfiantza gehiago lortuz diztantziak handituz joan ziren.Fruiztik Arrietara,Fruiztik Gernikara..Urteak pasa ziren eta Amaia gidari ona zela esan genezake.Amaia eta Markel Bilbokoak ziren baian sarritan Markelen herrira joaten ziren eguna igarotzera.Udako egun gehienetan bezala Markelen herrira joango ziren bertan bazkaltzeko, baina egun normala zirudiena Amaiaren egun txarrena izan zen.Amaiak Markeleri kotxea eskatu zion Bilbotik Fruizera joateko.Markelek ezetz esan zion baian Amaia behingoz isiltzeko beste batzuetan bezala kotxea utzi zion.Amaiak normaltasunez kotxea hartu eta Santo Domingo errepidetik zihoala bizitza guztiz aldatu ziona gertatu zen.Errepideko beste aldera begiratu gabe igaro zen eta zorritxarrez oso azkar zihoan BMW batekin talka egin zuen.Markelen kotxea berarekin batera erdibitu ziren.Markel momentuan hil zen.Amaia ospitalera eraman zuten naiko zaurituta.Ospitalera heldu zenean koman sartu zen.Medikuek ez zuten zer ematen bere bizitzagatik baina azkenean denon poztazunerako esnatu zen.

-Markel!Markel!-Hori izan zen Amaiak galdetu zuen gauza bakarra.

Medikuek hasieran Markeleri zer gertatu zitzaiona ez esatea pentsatu zuten, Amaiaren osasuna txarrera ez joateko.Egunak pasa ziren eta Amaiaren hitzak berdinak izaten jarraitu zuten;MarkelMedikuek Amaiaren osasu onera joatean gertatutako guztia azaldu zioten.Amaiak ezin zuen sinetzi, dena bere erruagatik gertatu zela zihoen.Amaiaren argi bakarra Markel zen eta Markel barik dena beltz ikusten zuen.Amaia bi aste ospitalean egon ondoren etxera bidali zuten.Etxera heldu zenean, dena Markelekin lotzen zuen;ohea,argazkiak,musika...Ezin zuen gehiago Markelekin egon nahi zuen eta hori lortzeko gauza bakarra bere buruaz beste egitea zen.Bere egongelako kaxoia zabaldu eta bertan zegoen kuadernoan idazten hasi zen.Bertan amarentzako ezkutitz bat idatzi zuen egingo zuenaren zergaitiak azaltzeko.Ez zuen birritan pentsatu, eskutitza sukaldeko mahian utzi eta lehiorako bidean joan zen.Momentu hoietan aukerarik egokiena zela pentsatzen zuen baina lehiora hulbiltzen hasi zenean beldurtuz joan zen.Lehiora heldu eta indarrez zabaldu zuen, bertan zutunik zegoelarik bere aukera egokiena zen ala ez pentzatzen hasi zen.Honekin batera Markelekin igarotako momentu ederrenak buruan bueltakan zituen eta hau izan zen indarrak eman ziona zer egin behar zuen jakiteko.Amaiak konturatu zen Markelekin ez bizitzeko nahiago zuela hil eta horregatik pentsatu barik arnasa hartu eta lehiotik bota zen.


AMAIA RIBAS